Przed nami „Noc Tańca 2021: Solar Movement”

19-10-2021

„Noc Tańca 2021: Solar Movement” zaplanowano na 22 października 2021 r. o godz. 19 w Centrum Promocji Kultury Praga-Południe (ul. Podskarbińska 2) w Warszawie. To będzie wieczór w ramach 10. urodzin kolektywu HOTELOKO movement makers. W programie m.in. premierowy performans „EXTINCTION” w wykonaniu HOTELOKO  oraz pokazy filmów. Tematyka wieczoru zwraca uwagę m.in. na problematykę energii solarnej i zmian klimatycznych.

PROGRAM:

10. urodziny HOTELOKO movement makers:

premiera „EXTINCTION”
HOTELOKO movement makers
Agata Życzkowska, Mirek Woźniak, Klara Szela

oraz

„Gra Świateł – ruchome wspomnienia i zabawy choreograficzne”
Magdalena Przybysz

Choreografie na żywo:

„Grande Valse Brillante” Maria Salwińska
„exit” Marcin Miętus
„Between Inferno and Paradise” Maria Salwińska & Krzysztof Łuczak

Filmy wideo:

„Solar Dance” Agata Życzkowska
„Replace” Karina Szutko
„inner LIghT” Katarzyna Sypniewska, Anna Zelig, Natalia Lis
„Post Hope” Łukasz Wójcicki, Katarzyna Pawlak, Iga Dzięgielewska
„Escape Room” Anna Bajjou, Barbara Bujakowska, Karol Miękina

O SPEKTAKLACH I TWÓRCACH:

„EXTINCTION”
HOTELOKO movement makers
Koncepcja, reżyseria i dramaturgia: Agata Życzkowska
Choreografia i wykonanie: Klara Szela / Mirek Woźniak / Agata Życzkowska
Opracowanie muzyczne: Agata Życzkowska / Karina Szutko
Scenografia i kostiumy: Agata Życzkowska
Produkcja: Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’
Partnerzy: Centrum Promocji Kultury Praga Południe, Teatr BAZA

EXTINCTION: wyginięcie, zniknięcie, zagłada, wygaśnięcie, gaszenie, zaginięcie, skasowanie, umorzenie, ugaszenie, wygasanie, zanik. Zanik ruchu. Hipokinezja. Brak aktywności ruchowej. Wysiłek fizyczny uległ znacznemu ograniczeniu. Abulia. Brak motywacji do działania. Giętkość woskowa. Pozostawanie w jednej, nadanej wcześniej pozycji. Katalepsja. Zastygnięcie ciała. Także w nienaturalnych pozycjach. Tarantyzm. Zrytualizowana forma rozładowania stanów nerwowych.

Kolory wywołują reakcje fizyczne. Niebieski ma właściwości uspokajające. Chromoterapia. Barwy oddziałują na nasz organizm i pozwalają zwalczać różne niepożądane stany. Niebieski uszczęśliwia w krajach śródziemnomorskich. Łagodzi wysoką temperaturę. Obniża apetyt. Gasi pragnienie.

Zniknęło z naszego świata w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Wygasa. Budka telefoniczna, kafejka internetowa, magnetowid, szewc, zabawa na trzepaku, walkman, zegarynka, dyskietka, liczydła, gra w kapsle, gorseciarka, tygrys kaspijski, tajwańska pantera mglista, rekin carcharhinus obselorus.

Ostatnia aktualizacja czerwonej listy gatunków zagrożonych wskazuje, że w ostatnim roku wyginęło 31 gatunków roślin i zwierząt. Zniknięcie burzy pracę ekosystemów. Na granicy wyginięcia są koale, lemury, kalmary. Są jednak też zwycięzcy: żubr, foka szara, łoś.

Agata Życzkowska. Aktorka, tancerka, reżyserka, producentka i kuratorka tańca. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (2001) i studiów podyplomowych Dyplomacja Kulturalna na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W latach 2016-2019 była dyrektorką projektu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie, którego była także współautorką. Jest prezeską Fundacji Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’ (od 2009). Od 2011 r. prowadzi taneczny kolektyw HOTELOKO movement makers. Edukację taneczną i performatywną zdobywała pod okiem takich twórców i twórczyń jak: Nadia Kevan, Jairo Cuesta, James Sloviak, Akira Matsui, Ileana Citaristi, Gennadi Bogdanov, Ana Woolf, Raúl Iaiza, Claire Heggen, Yves Marc, Lina do Carmo, Thomas Leabhart, Ray Chung, Natalia Iwaniec, Michal Sayfan. W ramach działań kolektywu HOTELOKO movement makers zrealizowała m.in. spektakle „Darklena” i „frau blush” we własnej koncepcji we współpracy z Wojciechem Grudzińskim oraz w koncepcji i choreografii Magdaleny Przybysz „Absolutely Fabulous Dancers”, za który kolektyw otrzymał nagrodę jury „Coup de Coeur” za oryginalność na Festiwalu Quartiers Danses w Montrealu (2019). Otrzymała także wraz z Mirkiem Woźniakiem pierwszą nagrodę – Dużą Konsekwencję Teatralną na festiwalu IV Sopockie Konsekwencje Teatralne – 2020 za spektakl „Axiom of Choice”. Realizuje dwa projekty w ramach programu Erasmus+ na lata 2020-2023: „Dance Higways” i „Viral Visions”. Obecnie pracuje nad pierwszą odsłoną nowego festiwalu w Warszawie: International Movement Festival U:NEW, który odbędzie się w grudniu 2021 r.

Mirek Woźniak. Tancerz, choreograf, wokalista, performer. Wielokrotny uczestnik Międzynarodowego Festiwalu Baletowego w Miami. Współtwórca kolektywu artystycznego „Kompania Primavera” wraz z Izą Szostak, Ramoną Nagabczyńską, Anną Hop, Szymonem Osińskim, pod kierownictwem Dariusza Lewandowskiego , Asystent choreografki Anny Hop w spektaklu „Calineczka” – Teatr Palladium (reż. Małgorzata Szabłowska, tam również aktor, tancerz i wokalista). Zrealizował choreografie m.in. do performansów „A kontra M” i „Woźniak/Łosik” oraz spektakli „Orfeusz i Euredyka” i „Kraina Niczyja”. Bierze udział w spektaklach „Maria de Buenos Aires” w reż. Michała Znanieckiego i chor. Ingi Pilchowskiej w Operze Kameralnej w Warszawie oraz „Kinky Boots” w reż. Eweliny Piotrowiak i chor. Pauliny Andrzejewskiej w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Wraz z Agatą Życzkowską współtworzy kolektyw HOTELOKO movement makers w Warszawie, w ramach którego zrealizował dwa spektakle: „Absolutely Fabulous Dancers” za który otrzymał nagrodę zespołową dla kolektywu na Festiwalu Quartiers Danses w Montrealu (2019) i „Axiom of Choice” za który wspólnie z Agatą Życzkowską otrzymali Pierwszą Nagrodę-Dużą Konsekwencję Teatralną na Sopockich Konsekwencjach Teatralnych (2020). Bierze udział w projekcie europejskim „Dance Higways 2020-2022” we współpracy z partnerami z Francji, Hiszpanii, Niemiec, Norwegii i Włoch.

Klara Szela. Ukończyła Szkołę Choreografii w Krakowie z tytułem choreograf i instruktor tańca współczesnego (2019). Ukończyła kurs choreografii eksperymentalnej w Centrum w Ruchu w Warszawie (2021). Ukończyła dwumiesięczny kurs z podstaw BYF „Beat Ya Feet Basics & History program” pod okiem Alana „Morningstar” Piotrowskiego i jest nową członkiną BYF Nation. Wraz z Mateuszem Pindelskim przygotowała choreografię „Drowning from Splendor” na wydarzenie Fala Tańca, organizowanego w ramach II Kongresu Tańca w Warszawie przez Fundację Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’ (2020). Zrealizowała solo pt. „Inflating” inspirowane obiektami i rzeźbami Oskara Zięty, które miało premierę na Festiwalu Internazionale Dissidanza w Palermo (2021) oraz performans we współpracy z Marcinem Miętusem pt. „bez tytułu” jako echo po wystawie Laury Paweli „Psiakość” w ramach Performatywnej Przestrzeni Wspólnej w Warszawie (2021). Rozpoczęła także współpracę z warszawskim kolektywem HOTELOKO movement makers, prowadzonym przez Agatę Życzkowską. W ramach tej współpracy jest m.in. uczestniczką projektu „Dance Higways” w programie Erasmus+ (2020-2022).

„Gra Świateł – ruchome wspomnienia i zabawy choreograficzne”
Magda Przybysz

Zapraszam do spotkania, podczas którego podzielę się z Wami kilkoma wspomnieniami związanymi z moją współpracą z HOTELOKO movement makers. Będę choreografowała teksty, które pochodzą z Dzienników choreograficznych, podczas których zaproszę Was do kilku  choreograficznych zabaw. W ten sposób będziemy mogli wspólnie ożywić wspomnienia i ucieleśnić je w czasie teraźniejszym.

Magda Przybysz. Choreografka i pisarka. Wciela choreograficzne strategie w literaturze, na scenie, w filmie, domu, naturze oraz przestrzeniach publicznych. Wykładowczyni na SWPS (Komunikacja w organizacji oparta na empatii) oraz na Akademii Muzycznej w Łodzi (Somatyka w tańcu i terapii).  Obecnie pracuje nad serią choreografik w ramach projektu „Choreographing my book” objętego Stypendium twórczym Grażyny Kulczyk z zakresu współczesnej choreografii.

„Grande Valse Brillant”
Maria Salwińska
Koncepcja, choreografia i wykonanie: Maria Salwińska
Czas: 5 min

„Grande Valse Brillant” to opowieść o nieszczęśliwej, choć intensywnej i namiętnej miłości. Wykorzystana spódnica to swoisty symbol kobiecej niewinności, zakrywa to, co świadczy o naszej płciowości i seksualności. Miłość, o której „tańczy” artystka ma bowiem zarówno platoniczny jak i erotyczny wydźwięk – ujawniony dobitniej w finale choreografii.

Maria Salwińska. Jest profesjonalną tancerką, obecnie zatrudnioną w Zespole „Mazowsze” i realizującą się pod każdym kątem artystycznym i tanecznym. W 2020 roku rozpoczęła studia magisterskie na kierunku Choreografia i Teoria Tańca na UMFC w Warszawie. Wcześniej, spędziła rok w konserwatorium Trinity Laban w Londynie na kierunku Taniec Współczesny, uczestniczyła w Eastman Summer Intensive 2019 w Antwerpii oraz w ARTDance International Dance Program w Barcelonie. Odbyła także staż w Székesfehérvári Balett Színház na Węgrzech. Nieustannie rozwija swoje umiejętności i zdobywa doświadczenie, uczestnicząc w zagranicznych warsztatach i projektach. W 2019 wystawiła w Krakowie swój pierwszy performance taneczny „FEMINOW. Femininity. Now”, poruszający aspekt kobiecości i sensualności. W tym roku została zaproszona do wystąpienia w programie telewizyjnym „Scena Taneczna” oraz uczestniczyła w koncertach UMFC, prezentując własne choreografie solowe i grupowe.

„Between Inferno and Paradise”
Maria Salwińska & Krzysztof Łuczak
Koncepcja: Maria Salwińska
Choreografia i wykonanie: Maria Salwińska & Krzysztof Łuczak
Czas: 7 min

Between Inferno and Paradise to nieoczywisty obraz piekła, jakie gotujemy sobie na Ziemi. Historia zagubionej duszy, uwięzionej pomiędzy Niebem a Piekłem, walczącej z przeszkodami w drodze do Raju. Pokonuje kilka kroków, wspina się wzwyż, by zaraz spaść i zaczynać od nowa. Szarpie się, walczy, jest zwodzona, mamiona, manipulowana… Tę wizję można przełożyć na obraz dzisiejszego środowiska. Piekło gotujemy sobie sami – niszcząc środowisko, w którym żyjemy. Mimo trwającej ekologicznej nagonki i rewolucji, wciąż natrafiamy na przeszkody, które nas ograniczają i zniechęcają. Wiele zależy od nas samych, ale wiele od tych, którzy mają nad nami władzę. A może czas zacząć z tym coś robić, wyjść z tego wyniszczającego chocholego tańca i zacząć dbać o nasz dom, naszą Planetę? Czy mamy jednak dość siły i motywacji, czy jesteśmy tylko pionkami w tej zmierzającej ku zagładzie grze?

Krzysztof Łuczak. Tancerz, instruktor i choreograf specjalizujący się w takich stylach, jak jazz i taniec współczesny. Ukończył kurs instruktorski w Mazowieckim Instytucie Kultury na specjalizacji taniec jazzowy, a obecnie jest studentem studiów magisterskich na kierunku Choreografia i Teoria Tańca na UMFC w Warszawie. Na swoim koncie ma współpracę z prowadzonym przez Anetę Bułkę Teatrem Tańca JazzGot, z którym w 2016 roku wystąpił w spektaklu „Na dnie powietrza”. Przez dwa lata był również członkiem formacji JazzOne pod okiem Pawła Michno. W 2018 roku wystąpił w instalacji tanecznej „Roam: An Aurum Experience”, której choreografem był Łukasz Zięba. Od 2018 roku współpracuje z rewią Tancerze.pl. W 2019 roku nawiązał współpracę z Warszawską Operą Kameralną, gdzie wystąpił w dwóch operach: „Orfeusz i Eurydyka” w roli Orfeusza oraz „Czarodziejski Flet”. Jako tancerz i choreograf pracował nad musicalem „Jutro minęło” (reż. Mariusz Czaja), wystąpił też w produkcji baletowej Warszawskiej Opery Kameralnej „Dziadek do orzechów” (reż. i chor. Jacek Tyski).

„exit”
Marcin Miętus
Koncepcja, choreografia i wykonanie: Marcin Miętus
Czas: 7 min

Exit to efekt poszukiwań formy i (nieudanych) prób wyjścia poza formę.

Marcin Miętus. Dramaturg spektaklu „We_selle” w choreografii Wojciecha Mochnieja (premiera 14.06.2018, Teatr Tańca i Ruchu ROZBARK), spektaklu/wydarzenia performatywnego „Więcej niż jedno zwierzę” w reżyserii Roberta Wasiewicza (premiera 12.09.2019, Teatr Studio), w którym bierze również udział jako performer. Autor adaptacji powieści Joan Lindsay i dramaturg spektaklu „Piknik pod wiszącą skałą” w reżyserii Miry Mańki (07.03.2020, Teatr Współczesny w Szczecinie). Rezydent (wraz z Robertem Wasiewiczem) programu „Teren Wspólny” w Komunie/Warszawa, w ramach którego powstał „Musical o musicalu Metro” (12.09.2020). Ukończył roczny Kurs Choreografii Eksperymentalnej w Centrum w Ruchu w Warszawie (2020/2021), podczas którego powstała praca „exit” nagrodzona pierwszą nagrodą przyznawaną przez Weronikę Pelczyńską na konkursie choregoraficznym 3…2…1… Taniec! 2021.

„Solar Dance”
Agata Życzkowska
Koncepcja, choreografia, wykonanie, zdjęcia, montaż: Agata Życzkowska

Solarpunk to optymistyczna wizja przyszłości. Wideo jest początkiem poszukiwań artystki w zakresie choreografii, gdzie punktem wyjścia jest dyskusja na temat energii solarnej. Sztuka może służyć  wcielaniu w życie harmonii pomiędzy ludźmi i materią. Istotna jest jednak zmiana spojrzenia z perspektywy kryzysu na perspektywę realnych rozwiązań.

 „Replace”
Karina Szutko
Koncepcja, choreografia i wykonanie: Karina Szutko
Montaż: Karina Szutko

Solo „Replace” opiera się na tematyce przemijania. Mierzymy się z tym zjawiskiem każdego dnia, choć nie do końca je rozumiemy. Zmiana dosięga zarówno nas, jak i nasze otoczenie. Nie mamy pewności ,co dokładnie nam przyniesie. Dbajmy o powierzony nam skarb, skoro jeszcze nie mamy czym go zastąpić.

Karina Szutko. Tancerka, piosenkarka, kompozytorka, graficzka. Gra na pianinie i gitarze. Tańczy w zespołach MBB i New Folk. Mistrzyni Europy w kategorii Carribean Show (Lyon 2017) oraz mistrzyni świata w kategorii Latin Show (Sarajewo 2019). Brała udział w spektaklu „Insta Show” w ramach projektu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie w koncepcji i choreografii Magdaleny Przybysz i reżyserii Agaty Życzkowskiej, który był wybrany do programu Instytutu Muzyki i Tańca „Scena dla tańca 2019”. Była uczestniczką  warsztatów „Podaj dalej taniec”, które prowadzili Dawid Żakowski i Ewelina Sobieraj (2019). Dwukrotnie zdobyła pierwszą nagrodę w konkursach Solove 2020 i Solove 2021 w Pałacu Młodzieży w Warszawie. Obecnie uczestniczy w projekcie „Viral Visions” w ramach programu Erasmus + (2021-2023). Jest autorką logo HOTELOKO movement makers.

„inner LIghT”
Katarzyna Sypniewska / Anna Zelig / Natalia Lis
koncepcja (Sypniewska/Zelig/Lis)
wykonanie (Sypniewska)
reżyseria i postprodukcja (Lis)
kostium (Zelig)

„inner LIghT” to wideo taneczne, które łączy sztukę tańca, z pracą kamery oraz designem. Inspiracją do powstania tego projektu sceendance była wewnętrzna siła i moc, którą każdy z nas czerpie nie tylko od wewnątrz, ale także z zewnątrz. A co, gdyby zgasło światło? Co, gdyby słońce nie ogrzewało ziemi, czy my nadal produkowalibyśmy energię, czy może jesteśmy tylko odbiciem tego co dzieje się we wszechświecie? W projekcie artystki wykorzystały jasną przestrzeń oraz jasną sukienkę z kontrastującymi czarnymi paskami oraz włosami tancerki. Dodatkowo niektóre z kadrów są prześwietlone, co ma wzmocnić i skierować uwagę widza na oślepiającą wręcz moc światła. W filmie tancerka pojawia się na zmianę w białej i zielonej przestrzeni. Ta druga symbolizuje natomiast roślinność i życie na Ziemi. W filmie odnajdziemy dużo lustrzanych odbić, przestawionych czy zdublowanych kadrów, które odzwierciedlają odbicie wszechświata w każdej żywej istocie na ziemi.

Katarzyna Sypniewska. Tancerka i instruktorka tańca. Obecnie studiuje w Pera – School of Performing Art w Girne, na kierunku taniec współczesny. Wcześniej szkoliła się w Warsaw Dance Department oraz na Estancias Coreográficas w Oviedo, a także w Madrycie. Skończyła kurs Teatru Fizycznego w Sztuce Nowej oraz Choreografię Eksperymentalną kolektywu Choreografia w Ruchu.

Anna Zelig. Kostiumografka, która swoją edukację artystyczną rozwijała u Zofii de Ines w Międzynarodowej Szkole Projektowania Ubioru i Kostiumu w Warszawie. Odbyła liczne staże m.in. w portugalskim atelier Marii Gonzagi, gdzie pracowała przy produkcjach operowych i filmowych, a także zrealizowała kostiumy do spektaklu tanecznego „Fábrica de chocolate’’.

Natalia Lis. Tancerka, performer i artystka wizualna. Ukończyła Warsaw Dance Department oraz Akademię Fotografii. Pracowała jako tancerka w Teatro Real National Opera of Spain oraz w El Curro DT Physical Theatre & Teatro Pradillo w Madrycie. Obecnie pracuje w Companhii Olgi Roriz, w Collective Radical Lovers oraz w międzynarodowym projekcie „The Memory of Water”.

„Post Hope”
Łukasz Wójcicki / Katarzyna Pawlak / Iga Dzięgielewska
video performance
Koncepcja, realizacja wideo: Łukasz Wójcicki
Choreografia, performance: Łukasz Wójcicki i Kaśka Pawlak
Wsparcie dramaturgiczne, zdjęcia: Iga Dzięgielewska
Podziękowania: Komuna Warszawa, Stowarzyszenie Pedagogów Teatru

Projekt wideo „Post Hope” to choreografia oporu przeciwko konsumpcji i nadprodukcji niszczących środowisko naturalne. Taniec, jako performatywny gest, który stoi w opozycji do nadkonsumpcji, mimo swojej artystycznej siły nie jest w stanie się przed nią obronić. Zostaje przetworzony przez maszynę kapitalizmu i wypluty. Jak śmieć. Traci lekkość i czystość, tonąc w oceanie plastiku. Staje się mechaniczny, aż w końcu zanika. „Post Hope” to gest solidarności ze wszystkimi organizmami, których codziennie dotyka katastrofa klimatyczna. Wideo nagrodzone w tym roku w konkursie Centrum Teatru i Tańca w Warszawie „Choreografia w_SIECI”.

Łukasz Wójcicki. Performer, tancerka, choreograf, artywistka, badacz. Interesuje go polityczność ciała, choreografia społeczna i dekonstrukcja przywileju, patriarchatu i normatywności. Bada nowe formy obecności w kontekście katastrofy ekologicznej i antykapitalizmu. W latach 2008-18 w zespole teatru Komuna//Warszawa. Od 2016 związana z działaniami społeczno-artystycznymi fundacji Strefa WolnoSłowa. Laureat Europe Beyond Access „Taniec i niepełnosprawność. Przekraczanie granic”.

Kaśka Pawlak. Performerka, choreografka, tancerka grupy Oddaj Ciężar Karoliny Kroczak; członkini Laboratorium Teatralno Społecznego oraz Kolektywu Performatywnego SzurSure. Interesuje się sztuką społecznie zaangażowaną, a w szczególności działaniami site specific.

Iga Dzięgielewska. Performerka, pedagożka teatru, członkini kolektywu Laboratorium Teatralno-Społeczne. Działa na polu sztuki zaangażowanej społecznie. Performans traktuje jako badanie różnych perspektyw doświadczania i rozumienia rzeczywistości, jako przestrzeni do aktywizmu, buntu i empatyzowania. Entuzjastka różnych form ruchu/tańca.

„Escape Room”
Anna Bajjou / Barbara Bujakowska / Karol Miękina
Produkcja: Tuned Pictures dla MAD catalog
Koncept: Barbara Bujakowska
Reżyseria: Anna Bajjou
Choreografia: Barbara Bujakowska, Paulina Wysocka
Performens: Basia Bujakowska, Karol Miękina
Muzyka: Piotr Bolanowski
Reżyseria zdjęć i montaż: Hicham Bajjou
Studio: Bad Idea Studio
Projekt powstał w ramach programu stypendialnego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego – „Kultura w sieci”.
Czas: 16’15’’

„Escape Room” to adaptacja utworu choreograficznego w oryginale prezentowanego na scenie pt. „Śniło mi się, że po nas został pusty pokój” w choreografii i wykonaniu Barbary Bujakowskiej i Pauliny Wysockiej. Transformacja pracy w ruchomy obraz w aktualnej sytuacji politycznej i społecznej oraz wybór interpretacji roli Pauliny przez Karola Miękinę otworzyły nowe znaczenia i możliwości interpretacyjne.

Projekt stanowi dadaistyczno-surrealistyczny obraz spotkania z Innym (Kapuściński, Levinas). Termin „Inny” można rozumieć na wiele sposobów oraz używać w różnych znaczeniach i kontekstach, na przykład dla rozróżnienia płci, orientacji seksualnej, narodowości, wyznania czy nawet różnicy wieku (różnica pokoleń). Każde spotkanie z „Innym” jest zagadką, niewiadomą, tajemnicą, co może powodować lęk i chęć ucieczki, pogardę ,a nawet nienawiść. Pojawia się złudzenie przestrzeni – przekonanie, że to co odległe jest inne , a im bardziej odległe – tym jeszcze bardziej inne. Ksenofobia według Herodota to choroba wystraszonych, cierpiących na kompleks niższości, przerażonych, że będą musieli przeglądnąć się w zwierciadle kultury „Innych”. Podbić, skolonizować, opanować, uzależnić- to odruch wobec „Innych” nieustannie powtarzający się w całej historii świata. Na samą ideę równości z „Innym”, umysł ludzki wpada bardzo późno, wiele tysięcy lat po tym, kiedy człowiek zaczął zostawiać ślady swojej obecności na ziemi. W obecnych czasach przybywa osób, mających problemy w zdefiniowaniu własnej tożsamości, w określeniu swojej społecznej czy kulturowej przynależności. Pojawiają się głosy nacjonalistów, rasistów, homofobów, którzy każą w „Innym” widzieć zagrożenie , wroga, przyczynę swoich męczących lęków i frustracji.

Zarówno w tym jak i innych swoich projektach, Bujakowska postanawia poruszać społeczno- psychologiczne tematy w lekki i przystępny dla widza sposób.

Anna Bajjou. Architekt i artystka wizualna specjalizująca się w screendance, urodzona w Polsce. Choreografię dla kamery studiowała w the Place London Contemporary Dance School. Jako tancerka współpracowała z Janiną Rajakangas i była współzałożycielką zespołu tańca współczesnego Hoplaaa, z którym tworzyła różne projekty od krótkich prac wideo po spektakle multimedialne. Mieszkając w Maroku brała udział w projektach audiowizualnych kolektywu artystów skupionych wokół Starych Rzeźni w Casablance oraz Cinemaat Prod Aliego Essafiego. Jej filmy, zwłaszcza „Bumelant” i „Soliści”, pokazywane były na wielu międzynarodowych festiwalach screendance i video art. Dzięki wsparciu stypendium MKiDN „Kultura w sieci” stworzyła galerię internetową madcatalog.com oraz serię eksperymentalnych projektów wideo opartych na ruchu.

Barbara Bujakowska. Tancerka, performerka, twórczyni  niezależna, nauczycielka tańca; absolwentka Institut for Dance Art / Anton Bruckner Universitat (Linz) oraz P.F.P w Salzburg Experimental Academy of Dance(SEAD). Laureatka Pierwszej Nagrody w konkursie TVP2 „Dolina Kreatywna” za spektakl solowy „Swan….like”. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Arts Station Foundation (Solo Projekt, Alternatywna Akademia Tańca). Od wielu lat prowadzi zajęcia taneczne, współpracuje z innymi artystami oraz tworzy własne prace z pogranicza teatru, performance-u i nowych mediów. Jej artystyczna twórczość już dwukrotnie została wyróżniona na Polskiej Platformie Tańca, a spektakle zapraszane są na festiwale zarówno w kraju jak i za granicą. W ubiegłym roku spektakl „Jestem miłością I” stworzony z dramaturżką Darią Kubisiak otrzymał „Wyróżnienie za poszukiwania twórcze” na ogólnopolskim konkursie teatrów niezależnych „OFTEN” oraz przeszedł do finału konkursu „The best OFF”. Obecnie Barbara Bujakowska jest uważana przez krytyków za jedną z najzdolniejszych artystek w środowisku.

Karol Miękina. Aktor, tancerz, choreograf. Studiował w Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie, na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu. Były tancerz Polskiego Teatru Tańca – baletu poznańskiego oraz Bałtyckiego Teatru Tańca – Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Obecnie współpracuje z Teatrem Nowym oraz z Teatrem Bagatela w Krakowie. Występował na wielu festiwalach teatralnych i tanecznych w Polsce i za granicą m.in. w Niemczech, Rosji, Brazylii, Norwegii, Serbii, Czechach i na Białorusi. Grał i tańczył w spektaklach tworzonych przez takich artystów jak: Ohad Naharin, Ewa Wycichowska, Jacek Łumiński, Jo Strřmgren, Jan Peszek, Caroline Finn, Adolf Weltschek, Joseph Alter, Izadora Weiss, Cezary Tomaszewski, Janusz Skubaczkowski, Eryk Makohon, Maciej Kuźmiński, Antony McDonald, Ole Martin Meland, Barbara Bujakowska, Kaya Kołodziejczyk, Piotr Sieklucki, Wojciech Terechowicz, Aleksander Kopański, Wojciech Kościelniak, Michał Kotański, Paulina Wycichowska, Anna Rokita, Piotr Skalski oraz Włodzimierz Nurkowski. W karierze choreograficznej wyróżnić można jego dwa autorskie spektakle: „Public space” oraz „Homo religiosus”, które prezentowane były na wielu festiwalach teatralnych i tanecznych w Polsce. W 2014 roku został laureatem Programu Stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska”.

Wstęp wolny: ilość miejsc ograniczona, obowiązuje rezerwacja miejsc:  biuro@fundacjarozwojuteatru.pl