Nagrodzony na Melbourne Fringe Festival filmowy queerowy esej na festiwalu Butohpolis 2021

10-05-2021

12 maja 2021 r. Butohpolis – Międzynarodowy Festiwal Sztuki Butoh zaprezentuje online film Thomasa A. Bradleya pt. „homoDeathfuck”. Film miał swoją premierę na Melbourne Fringe Festival (Australia, 2020), na którym zdobył Phantasmogorical Award (nagroda Temperance Hall).

Dlaczego queerowość była częścią pierwszego performansu butoh w 1959 roku [ „Zakazane kolory” Tatsumiego Hijikaty, opartego na homoerotycznej powieści Yukio Mishimy o tym samym tytule]? „Taniec Hijikaty odsłania wywrotowe aspekty seksualności i rzuca wyzwanie samozadowoleniu obecnego mainstreamu. […] Motywy homoerotyczne okazały się stałą cechą jego praktyki scenicznej, odwołując się do różnorodnych praktyk seksualnych i koncepcji płci, które istniały od dawna w historii Japonii. Androgyniczne ciała, przez które wyrażała się nieokreślona płeć, były coraz częściej włączane do jego tańca. Hijikata parodiował i naruszał granice, które wyznaczały konwencjonalne role płciowe i utrwalały tożsamości; poprzez crossdressing zwracał uwagę na akt odgrywania roli zgodnej z płcią kulturową” [Rose-coloured Dance: The Politics of Cross-dressing in Hijikata Tatsumi’s Ankoku Butoh by Catherine Curtin].

Ze wstępu kuratorskiego Sylwii Hanff: Od czasu „Zakazanych kolorów” queerowe obrazy, androgyniczność i odwrócenie porządku płci powracają w butoh. Jak obecnie przejawia sie ten aspekt butoh?

„homoDeathfuck” to wizualny esej mający formę dialogu „ja mówię – ty tańczysz – ty mówisz – ja tańczę” pomiędzy tancerzem, choreografem, kostiumografem, myślicielem Thomasem Bradleyem, a twórcami teatralnymi Davidem Woodsem i Jonem Haynesem. Film jest oparty na tekście pod tym samym tytułem autorstwa Thomasa Bradleya. Przedstawia kluczowe punkty z jego pierwszej połowy, między innymi: problematyczne ucieleśnienie pytania: Dlaczego?; tworzenie przestrzeni dla napięć i konfliktów; przemianę miłości wykraczającą poza standaryzację gatunkową (zwłaszcza heteroseksualną normatywność).

Esej „homoDeathfuck” (2020) to odpowiedź na „Ucztę” Platona skupiająca się na biologicznym dylemacie i psychoduchowym potencjale homoseksualizmu. Chociaż praca Bradleya opiera się na skumulowanym doświadczeniu indywidualnego homoseksualnego ciała i ciała homoseksualnego w ogóle, jej istotą, a szczególnie istotą filmu, jest queerowość; jego rozumienie w żadnym wypadku nie ogranicza się jednak do racjonalności.

O SPEKTAKLU:

„homoDeathfuck”

performance i montaż: Thomas Bradley.
współpraca: David Woods (pierwszy głos męski), Jon Haynes (drugi głos meski), Elisa Lind Finnbogadottir (zdjęcia). Trzeci głos męski: Thomas Bradley.
wsparcie: Cash for Creatives via Melbourne Fringe Festival.
czas trwania: 47 minut

„Być może najdziwniejszą produkcją przedstawioną na [Melbourne] Fringe Festival był film łączący niezwykłe formy – „homoDeathfuck” – połączenie awangardowego filmu i tańca współczesnego, w którym David Woods i Jon Haynes odczytują esej Thomasa Bradleya na temat homoseksualizmu i śmierci (sam w sobie będący mieszanką filozoficznej krytyki, historii myśli i kultury, figlarnego humoru i poetyckiej fragmentacji)” – Cameron Woodhead, The Age (AUS)

Teaser
https://vimeo.com/486588294

Dostęp do filmu „homoDeathfuck” zostanie opublikowany w wydarzeniu Butohpolis na Facebooku 12 maja 2021 r. o godz. 19.00 i będzie dostępny do 14 maja do godz. 20.00.

Ostrzeżenie: film zawiera nagość, wulgaryzmy, nagłe i długotrwałe głośne dźwięki.

O ARTYŚCIE:

Thomas A. Bradley to mieszkający w Paryżu australijski artysta multidyscyplinarny, którego sztuka skupia się wokół ciała. Pracuje głównie jako tancerz, projektant kostiumów i pedagog w Emanuel Gat Dance (Francja). Wcześniej pracował z Sydney Dance Company i Australian Dance Theatre w Australii. Był dwukrotnie nominowany do nagrody dla Najlepszego Męskiego Tancerza – Australian Dance Awards, a w 2015 roku otrzymał stypendium Tanja Liedtke na podróż do Europy. Stworzył wiele krótkich choreografii w Australii i Nowej Zelandii, a także skomponował ich partytury. Na zaproszenie Dance Medium (Yuri Nagaoka i Seisaku) udał się do Japonii, aby uczyć się tańca butoh w zespole Sankaijuku (2015/2017) i u Yoshito Ohno.

Bradley co roku wraca do Japonii na miesiąc intensywnych treningów. Poza tymi wizytami kontynuuje własne badania nad „częstotliwością butoh” w swojej solowej pracy „yvonne” i duecie „clay” z Daiem Matsuoką (Sankaijuku).

Twórczość Bradleya obejmuje również teksty krytyczne, produkcję muzyki i wideo oraz projektowanie kostiumów. Jego krótki esej „o tańczeniu*” (2019) opisuje doświadczenie jednoczesnego myślenia i tańca. Został napisany na zamówienie i opublikowany przez „Delving into Dance”. Jako projektant kostiumów współpracował z kilkoma australijskimi choreografami, a także na zlecenie StaatsBallett Berlin, Scottish Dance Theatre i Emanuel Gat Dance. Jego butoh-barokowe projekty oversize pojawią się także w nowym filmie „La Parade de Chaillot” Emanuela Gata, wyprodukowanym przez Theater Chaillot w Paryżu i Emanuel Gat Dance.

oprac. def