Elwira Piorun

12-01-2020

Edukacja: Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa im. Romana Turczynowicza w Warszawie, Pedagogika tańca na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina

Praca zawodowa: Teatr Tańca Zawirowania. Pracowała w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie, występowała na scenach w Hagen i Dortmundzie, tańczyła w Polskim Teatrze Tańca.

Wybrane projekty: „Real Love”, „Lilith”, „Empty Bodies”, „Wybieg”, „Tańcząc Boską Komedię”

Dodatkowe informacje: Jest dyrektorem artystycznym Teatru Tańca Zawirowania i bierze udział we wszystkich jego produkcjach, aktywnie uczestnicząc przy tworzeniu choreografii. Jest współorganizatorem Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca Zawirowania.

Przydatne linki: https://www.zawirowania.pl

Elwira Piorun – absolwentka warszawskiej szkoły baletowej i pedagogiki tańca na Akademii Muzycznej im. Fryderyka w Warszawie (obecnie: Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina). Długoletnia solistka Teatru Wielkiego − Opery Narodowej w Warszawie (m.in. główne role w Giselle i Fortepianissimo do muzyki Chopina). Tańczyła w choreografiach Georges’a Balanchine’a, Maurice’a Bѐjarta, Matsa Eka, Teresy Kujawy, Witolda Grucy i innych. Przez osiem lat (1990-1997) pracowała w Niemczech w Hagen i Dortmundzie – występowała w głównych partiach w takich spektaklach, jak Prometheus, Chopin et les Femmes Fragiles, Verhaengte Spiegel.

Po powrocie do kraju oprócz udziału w choreografiach innych twórców, zaczęła przygotowywać pierwsze choreografie autorskie, między innymi: Nad milczącą krawędzią do muzyki Schuberta, Mahlera i Albionioniego, oraz Tylko raz w życiu Dymitra Szostakowicza (razem z Karolem Urbańskim). Zrealizowała również ruch sceniczny do inscenizacji operowych − Jaskółki Giacomo Pucciniego i Salome Richarda Straussa.

W roku 2005 pracowała w Polskim Teatrze Tańca jako pedagog i tancerka, biorąc udział w choreografiach „Barocco” Jacka Przybyłowicza oraz „Tango z Lady M.” i „Przypadki pana von K.” Ewy Wycichowskiej.

W 2005 roku wraz z Włodzimierzem Kaczkowski założyła Teatr Tańca Zawirowania. Pierwszą premierę grupa przygotowała jeszcze przed oficjalną formalizacją – był to spektakl „Przytul mnie” (2004) w choreografii Piorun z udziałem tancerzy Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. Artystka była odpowiedzialna również za choreografię następnych spektakli, tj. „Jeśli kochasz, zabij” we współpracy z Atelier Polskiego Teatru Tańca (towarzyszyła tu na scenie Paulinie Wycichowskiej i Bartłomiejowi Raźnikiewiczowi) oraz „W stronę światła… z zawiązanymi oczami”, w którym wystąpiła wraz z Barbarą Czajkowską. W ramach stałej pracy z zespołem współtworzyła choreografie zbiorowe, w których również występowała („Po godzinach”, „Nic, tylko błękit”, „Innocent when you dream” – opieka choreograficzna) oraz brała udział w choreografiach innych artystów, tj. Juan de Torres i Danieli Merlo (Chopin ambiente cz. hiszpańska, za choreografię do części polskiej odpowiadała właśnie Piorun) i Daniela Abreu („Fuera de Campo” [Poza kadrem] i „Real Love” [Prawdziwa miłość]).

Obecnie jest dyrektorem artystycznym Teatru Tańca Zawirowania. Jest także współorganizatorem Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca Zawirowania. W 2013 roku została zaproszona do współpracy z Ido Tadmorem i Rachel Erdos, czego efektem jest dwuczęściowy spektakl „Rust& Engage”.

W 2020 roku – podczas pandemii koronawirusa SARS-CoV-2 – Elwira Piorun stworzyła dla Teatru Tańca Zawirowania eksperymentalny, performatywny spektakl grany na świeżym powietrzu pt. „Uzdrowisko pod gołym niebem” (premiera w lipcu) oraz bardzo dobrze przyjęty przez krytykę monumentalny spektakl „Tańcząc Boską Komedię” (premiera w grudniu).

Od wielu lat prowadzi intensywne działania na rzecz popularyzacji tańca współczesnego w Polsce. Oprócz corocznego Festiwalu Zawirowania prowadzi liczne projekty edukacyjne, które odbywają się w Akademii Tańca Zawirowania.

FRAGMENTY RECENZJI

„Każdy ruch Elwiry Piorun jest precyzyjny, przemyślany, zaplanowany, a jej kreacja ma w sobie sporo ciepła. Taniec Elwiry Piorun charakteryzuje refleksyjność w połączeniu z techniczną precyzją, choć nie brakuje w nim elementu zaskoczenia, improwizacji i zmysłowej uczuciowości”.
(„Miłość i śmierć zaklęte w tańcu” Anna Czajkowska, Teatr Dla Wszystkich – recenzja spektaklu „Real Love”)

„Zupełnie inny w wymowie, bo dość zabawny był spektakl Teatru Tańca Zawirowania – „Wybieg” w choreografii Karoliny Kroczak. Dwójka znakomitych tancerzy przeprowadziła widzów przez życie, relacje międzyludzkie, relacje partnerskie, pełne uzależnień, wzajemnej tresury. Cała siatka uzależnień, gestów, sztuczek, wybiegów”.
(„Wzajemna tresura” Monika Żmijewska – recenzja spektaklu „Wybieg” po prezentacji na Festiwalu Kalejdoskop w Białymstoku)

„Ashley Lobo, Karolina Kroczak i Elwira Piorun budują spektakl ponad wszelkimi granicami, rodzaj dialogu bez słów – dopracowanego w najmniejszych szczegółach. Fragmenty scen inspirowanych obrzędem oraz rytuałem, połączone zostały na nowo. Zadziwiające, że udało się w ten sposób stworzyć jedną, spójną kompozycyjnie i interesującą całość. Niezależne scenki mają podobny styl i charakter, ale różnią się tempem i ładunkiem emocjonalnym”.
(„Taniec i ruch w wielokulturowym dialogu” Anna Czajkowska – recenzja spektaklu „The Crossing”)