Druga część Festiwalu Zawirowania (online)

30-11-2020

Drugą część 16. Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania 2020 rozpoczęła pod koniec listopada choreografia Karoliny Kroczak „All journeys” oraz choreografia Elwiry Piorun „Anima/Animus”. Kolejne spektakle – w grudniu. Cykl prezentacji otworzy 1 grudnia druga online’owa premiera spektaklu „Lagma” stworzona przez cztery artystki: Danę Chmielewską, Alicję Czyczel, Martę Szypulską i Aleksandrę Grykę (produkcja w ramach programu Centrum Teatru i Tańca „StartUp – Scena dla młodych”). Wcześniejszą – również tegoroczną produkcję tego programu – czyli „Symetrię” Marcina Przybyły publiczność Festiwalu Zawirowania obejrzy w sieci 4 grudnia.

Później przyjdzie czas gości zagranicznych. Duet Eva Klimackova (Czechy) – Leandro Juan Villavicencio Crupi (Hiszpania ) wystąpi w etiudzie inspirowanej architekturą pt. „Pure”, zobaczyć będzie można także związane z kulturą maoryską solo „Mana Orite” w wykonaniu Isabelle Nelson – prezentacje zaplanowano na 5 grudnia.

Dzień później, 6 grudnia, Paola Ghidini (Holandia) i Klevis Elmazaj (Albania) wystawią pracę „Gonewords”, a w finale festiwalu 12 grudnia obejrzymy premierę „Boskiej Komedii” w choreografii Elwiry Piorun.

Wszystkie prezentacje pokazywane będą przez Międzynarodowy Festiwal Tańca Zawirowania w internetowych transmisjach na żywo ze sceny teatralnej w Garnizonie Sztuki. Linki do nagrań znaleźć można przed spektaklami na facebookowym fanpage’u Teatru Tańca Zawirowania, organizatora wydarzenia.

O SPEKTAKLACH:

„Pure”
Eva Klimackova

Inspirowany architekturą secesyjną spektakl „Pure” poświęcony jest sensorycznym i dotykowym badaniom, co pozwala na ukazanie plastyczności ludzkich ciał, płynności form, linii, krzywizn, gięć i tekstur. Spektakl ten jest przestrzenią, która umożliwia stworzenie organicznych i płynnych relacji między dwoma ciałami, ich strukturą i tkankami. Ściskanie, trzymanie, rozpływanie, dotykanie, krzyżowanie, upadanie, odpychanie, przyciąganie, zbliżanie i tworzenie przestrzeni za pomocą krzywizn – to wszystko stanowi język, który badany jest w tym spektaklu. Jest to poszukiwanie płynnego i organicznego dialogu bez żadnej hierarchii.

„Mana Ōrite”
Isabelle Nelson

Legenda: Tāne oddziela ziemię od nieba.

W tradycji maoryskiej Tāne jest stwórcą ludzkiego życia i świata, jaki znamy. Najbardziej znana historia na temat Tāne dotyczy jego wyczynu, jakim było rozdzielenie Ranginui (ojca nieba) and Papatūānuku (matki ziemi) z ich silnego uścisku, przez który świat spowijała ciemność. W tradycji maoryskiej wszystko jest ze sobą powiązane. Mam zamiar przyjrzeć się czemuś, co nazywa się whakapapa, czyli genealogii dzieci, jakie mieli Papatūānuku i Ranginui. Są oni bowiem przodkami wszystkiego, co istnieje w naturze: ludzi, ptaków, lasów, ryb, wiatru i wody.

„Dzieło to powstało na podstawie mojego własnego nowozelandzkiego dziedzictwa oraz kultury Maorysów z mej ziemi ojczystej. Posłużyłam się tutaj elementami i ruchami, które wykorzystuje Haka (obrzędowy taniec wojenny Maorysów), a także legendą o Tāne Mahuta. Wykorzystałam zwłaszcza to, jak odnosi się ona do wierzeń, tradycji i więzi, jaką tutejsza ludność ma z naturą. Czerpiąc inspiracje z opowieści o Tāne Mahuta, pragnę również poruszyć temat powiązań: nawiązać do różnorodności kulturowej, do tego że wszyscy jesteśmy jednością nie tylko ze sobą, ale także z naturą. W jaki sposób wracamy do siebie i do natury poprzez nasze podróże? Mana Ōrite znaczy godny szacunku i równości” – pisze Isabelle Nelson.

„Gonewords”
Paola Ghidini i Klevis Elmazaj

Żołnierz zakochuje się w miejscowej dziewczynie. Jest to opowieść o różnicach kulturowych między dwojgiem ludzi z różnych środowisk, z różnych krajów i o różnych wyznaniach. Ich miłosny duet jest walką o zrozumienie i akceptację, porusza wiele różnych aspektów tej relacji, które aktualne są w obecnej rzeczywistości.

„Boska Komedia”
Elwira Piorun

Współczesna interpretacja najważniejszej pracy Dante Alighieri. Jak wygląda „Boska Komedia” czytana w dzisiejszych czasach?