Premiera „Wenus z Osieka” Aleksandry Bożek-Muszyńskiej

06-12-2020

Zapraszamy na premierę spektaklu Aleksandry Bożek-Muszyńskiej Wenus z Osieka. Praca powstała w ramach programu rezydencyjnego Centrum Teatru i Tańca w Warszawie w 2020 roku. Pokaz odbędzie się 13 grudnia o godzinie 20.00 na kanale Centrum Teatru i Tańca w Warszawie w serwisie YouTube.

Bezpośredni link do transmisji: https://www.youtube.com/watch?v=Kdj8HmmEYfM&feature=youtu.be

Aleksandra Bożek-Muszyńska o spektaklu:

Miednica mojej babci była wielka, rozłożysta i miękka. Myślę, że potrafiłaby znieść o wiele więcej niż te dzisiejsze zwarte, sprężyste i wyrzeźbione. I pewnie zniosła więcej. W jej czasach głównie miednica miała „znosić” lub „nosić”. Nie zachęcała jakoś szczególnie, nie była figlarna, ale jeśli miała nastrój potrafiła stać się bajeczną przystanią, pełną nabrzmiałych zakamarków i łagodnych fałd. Zamiast półek z książkami – uważne biodra, kostna ćma otoczona gęstymi warstwami kolejnych doświadczeń. Dziś pozwalam jej się wybiegać, rozpuścić, wyszumieć, wyprowadzam ją na spacer za wszystkie czasy, na zaś, na zapas, na wieki wieków, na było minęło…

Kiedy myślę o Wenus, to pierwsza jest zawsze dla mnie ta z Willendorfu. Znaleziona przypadkiem w trakcie robót drogowych, niewielka w rozmiarach, ale nad wymiar obfita. Podobno była wykonana przez samą modelkę, stąd perspektywa z jakiej jest robiona, czyli „z góry”. To jeszcze bardziej podkreśla ciężar jej piersi i obfitość bioder. Zawsze uważałam, że to ona jest „tą prawdziwą”. Ona i jeszcze moja babcia.

Po raz kolejny w swojej pracy poruszam wątki autobiograficzne i wracam do postaci mojej babci Heleny. Tym razem analizuję ją również pod względem fizjonomii. Patrzę na nią z punktu widzenia kobiety, nie wnuczki, jak na inną kobietę – nie babcię. Poszukuję jakości ruchowych, które mi się z Nią kojarzą lub są jej przeciwieństwem. Szukam siły w miękkości, ruchu przyjmowania i rozszerzania w przestrzeni oraz przestrzeni w miednicy. Moszczę się w tym ruchu tak, jak wyobrażam sobie, że ona by to robiła. Eksploruję miednicę jako źródło witalności.

Ten projekt, to taka jej wirtualna „figurka”. Uwiecznienie tej nieuwiecznionej. Kto wie, być może za 30 tysięcy lat ktoś ją przypadkiem znajdzie i uzna za symbol piękna w XXI wieku.

Koncepcja, choreografia i wykonanie: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Muzyka: Józef Buchnajzer
Światło: Ewa Garniec
Kostium: Aleksandra Bożek-Muszyńska i LAZY Studio
Make up: Anna Czyżykiewicz
Produkcja: Centrum Teatru i Tańca w Warszawie
Partnerzy: Przestrzenie Sztuki / Centrum Kultury w Lublinie

Specjalne podziękowania dla: Dany Chmielewskiej, Wojtka Grudzińskiego, Heleny Jędrzejczyk, Konrada Kurowskiego, Renaty Piotrowskiej-Auffret, Magdy Ptasznik i Marysi Stokłosy za wsparcie w poszukiwaniach.

Aleksandra Bożek-Muszyńska (1982) – performerka, choreografka, tancerka, trenerka biznesu, filolożka. Od kilku lat prowadzi zajęcia z tańca współczesnego i improwizacji, gimnastykę dla seniorów oraz tworzy autorskie choreografie i jest aktywna na polskiej scenie tańca i performansu. Stypendystka Alternatywnej Akademii Tańca 2015-2017, realizowanej przez Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk, Intensive Course w School For New Dance Development w Amsterdamie oraz beneficjentka programu Global Practice Sharing w Movement Research w Nowym Jorku. Absolwentka rocznego kursu Choreografii Eksperymentalnej II, organizowanego przez warszawskie Centrum w Ruchu. Od 2007 roku związana z warszawskim teatrem ‘Mufmi’ Anny Piotrowskiej, gdzie aktualnie jest koordynatorką do spraw artystycznych, instruktorką i choreografką. Zdobywczyni wielu nagród w konkursach choreograficznych (m. in. The Best Solo 2014 za solo I know №Thing na międzynarodowym festiwalu Solo&Duo w Budapeszcie) i tanecznych. Jej prace były prezentowane m. in. w Berlinie, Budapeszcie, Filadelfii, Nowym Jorku, Warszawie i Wiedniu. W 2017 roku wraz z Hanną Bylką-Kanecką założyła kolektyw Holobiont, którego celem są interdyscyplinarne projekty wielopokoleniowe. W swoich pracach bada granice między prostotą i naiwnością; prezentacją i facylitacją oraz znajdowaniem schematów i łamaniem ich. Aspekt wizualny oraz swoiste poczucie humoru są charakterystyczne dla jej prac. Jej ciało reaguje bardzo dobrze, kiedy może robić to, co lubi.

Program Przestrzenie Sztuki finansowany jest ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, realizowany przez Instytut Muzyki i Tańca oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.

Projekt Centrum Teatru i Tańca w Warszawie współfinansuje Miasto Stołeczne Warszawa.