Taniec inspirowany teorią rzeźby

17-05-2022

Stowarzyszenie Sztuka Nowa zaprasza na „Przestrzenie_Kobro” – międzynarodowy performans immersyjny, który zostanie dwukrotnie wystawiony w Mazowieckim Instytucie Kultury przy ul. Elektoralnej 12 (18 maja i 19 maja 2022 o godz. 19.00). W spektaklu, który jest tak skonstruowany aby widzowie mogli w nim czynnie uczestniczyć wystąpią performerzy: Borys Jaźnicki, Paweł Mandziewski, Michał Tokarski oraz gościnnie Daniela Komędera-Miśkiewicz.

O SPEKTAKLU:

Koncepcja i reżyseria: Dawid Żakowski
Kurator: Zofia Urszula Komasa
Dramaturg: Patrycja Babicka
Choreografia: Kat Rampackova (SK), Martin Talaga (CZ), Agnieszka Kryst (PL); Jana Ryslava (CZ)
Performerzy: Borys Jaźnicki, Paweł Mandziewski, Michał Tokarski oraz gościnnie Daniela Komędera-Miśkiewicz
Muzyka: Kasai, Agim
Wideo: Kristóf Szabó (HU);
Światło i przestrzeń: Tadeusz Perkowski
Kostiumy: ZUK Studio
Produkcja: Ive Ostrowska, Karolina Dziełak-Żakowska / Stowarzyszenie Sztuka Nowa
Współpraca kuratorska: Katarzyna Słoboda, Muzeum Sztuki w Łodzi
Plakat i grafika: Krystyna Engelmayer Urbańska
Współorganizacja pokazu: Mazowiecki Instytut Kultury

Europejska awangarda artystyczna w okresie międzywojennym przyniosła rewolucyjne zmiany w postrzeganiu sztuk wizualnych. Jedną z przedstawicielek tamtego czasu była Katarzyna Kobro – artystka i rewolucjonistka teorii rzeźby. Jej opracowana wspólnie z Władysławem Strzemińskim rozprawa z 1931 roku Kompozycja przestrzeni: obliczenia rytmu czasoprzestrzennego stała się punktem wyjścia performansu.

Teoria Kobro i Strzemińskiego to nie tylko matematyczna analiza formalna, poprowadzona przez subiektywną historię rzeźby od prymitywizmu przez architektoniczną rzeźbę gotycką, dynamizm baroku, ale również opowieść o poszukiwaniu nowej idei rzeźby – kompozycji przestrzennej postrzeganej w duchu unizmu, występującej w relacji, otwartej na czas, przestrzeń, komunikację i na wspólnotę.

Performatywne badanie osiągnięć międzywojennej awangardy stawia przed dzisiejszymi twórcami pytanie: czy doświadczenie wspólnoty jest jeszcze możliwe?

Pod względem formalnym, praca nad spektaklem stała się doświadczeniem zespołowym, a jego celem było znalezienie modelu, który pozwoli teoretyczne rozważania nad istotą i funkcją rzeźby przełożyć z myśli awangardowej na współczesne języki: performatywne, choreograficzne i społeczne.

„Wszystko jest tu wymyślone, wszystko się ze sobą łączy. A jednocześnie pozostaje otwarte i gościnne. Ale ta gościnność ma znacznie szerszy wymiar niż udział dodatkowego performera. Aktywnie działają również widzowie. Premierowa publiczność ochoczo korzystała z oferty współudziału. Z ogromnym pożytkiem dla przedstawienia. Jej ingerencje nadawały dynamiki, stymulowały tancerzy. Widzowie nie tylko przechadzali się przez scenę, ale także siadali czy kładli się w różnych jej miejscach. Przyjmowali pozycje tancerzy – i odwrotnie. Potrafili ich otoczyć, niemal osaczyć – wymusić reakcję, rozepchnięcie, poszerzenie pola.” (Dominik Gac, E-teatr)